Wiccanie

czczą Boginię i Jej małżonka, Rogatego Boga oraz przestrzegają swojej filozofii, etyki i praktyk tak zwanej Starej Religii. Oryginalnie zakorzeniona w europejskim poganizmie, wicca istniała na długo przed pojawieniem się chrześcijaństwa.

Wiccanie oddają cześć Ziemi jako ich duchowej matce (Bogini) oraz Niebu i dzikiej naturze jako ich duchowemu ojcu (Rogaty Bóg). W praktyce oznacza to, ze szanują przyrodę i naszą planetę, a ich myślą przewodnią jest niekrzywdzenie innych żywych istot. Według tej filozofii zwierzęta i rośliny są naszymi braćmi i siostrami, a Ziemia żyje i czuje. Każda istota ma równe prawo do życia. Wiccanie starają się nie krzywdzić ludzi i przyrody, tak czynem, jak i słowem.

Czarostwo jest ważną duchowa tradycją, wynoszącą kobietę ponad mężczyznę, w przeciwieństwie do patriarchalnych systemów religii monoteistycznych. W których wszechpotężne bóstwo męskie jest jedynym aspektem Boga (poza mistyczną filozofią judaistyczną, kabałą, gdzie Bóg ma swoją żeńska część – Szehinę). W systemach pogańskich pierwiastek męski i żeński uzupełniały się i były co najmniej tak samo ważne, przy czym, ponieważ Ziemia była boginią-matką, nieraz to ona była głównym i najważniejszym bóstwem. Wiccanie stosują wartości moralne związane tradycyjnie z duchowymi siłami żeńskimi – miłość, pokój i radość, zamiast bardziej „męskich” postaw dominacji, siły i władzy.

Wiccanie

Wyznawcy Wicca pracują za pomocą bardziej pokojowych środków. Starają się raczej łączyć niż dzielić, chętnie służą lokalnym społecznościom, leczą, doradzają i są prawdziwymi strażnikami życia na Ziemi. Postrzegają siebie jako dzieci Bogini i Rogatego Boga, którym oddają cześć i dlatego opiekują się tym, co zostało dla nas wszystkich stworzone przez tę przedwieczną parę. Uprawiają magie silnie związaną z naturą i przestrzegają zasady: „Czyń cokolwiek zechcesz, bylebyś nikogo nie krzywdził”.

Pogan i wiccan prześladowano w historii, podobnie jak inne osoby posądzane o czary i herezje. Procesy czarownic w Salem i działania europejskiej Inkwizycji, były najbardziej spektakularnymi sprawami w tej dziedzinie. Na stosach i szubienicach ginęli uczeni, akuszerki i zielarki, osoby chore psychicznie i nonkonformiści. Ale także znienawidzeni sąsiedzi, na których można było złożyć donos.