1. Czarownice palono na stosie
8 mitów na temat czarownic. Nie w krajach anglojęzycznych. Czary były przestępstwem zarówno w Anglii, jak iw jej amerykańskich koloniach, dlatego wiedźmy wieszano, a nie palono. Jednak ciała czarownic zostały spalone w Szkocji, choć najpierw zostały uduszone.
2. Dziewięć milionów czarownic zmarło w latach prześladowań czarownic
W całej głównej epoce prześladowań czarnoksięstwa, od polowania na czarownice w latach 1427–36 w Sabaudii (w zachodnich Alpach) do egzekucji Anny Goldi w szwajcarskim kantonie Glarus w 1782 r., stracono około 30–60 000 osób. dane liczbowe obejmują szacunki dla przypadków, w których nie istnieją żadne zapisy.
3. Raz oskarżona czarownica nie miała szans udowodnić swojej niewinności
Tylko 25 procent osób osądzonych w tym okresie w Anglii zostało uznanych za winnych i straconych.
4. Miliony niewinnych ludzi zostały schwytane pod zarzutem czarów
Całkowita liczba osób sądzonych za czary w Anglii w okresie prześladowań nie przekraczała 2000. Większość sędziów i wielu ławników podchodziło bardzo sceptycznie do istnienia magicznych mocy, widząc całą sprawę jako wielką sztuczkę oszustów. Wielu innych wiedziało, że stare kobiety mogą być prześladowane przez sąsiadów tylko dlatego, że nie są zbyt atrakcyjne.
5. Hiszpańska Inkwizycja i Kościół Katolicki wszczęły procesy czarownic
Wszystkie cztery główne zachodnie wyznania chrześcijańskie (kościół rzymskokatolicki, luterański, kalwiński i anglikański) do pewnego stopnia prześladowały czarownice. Kościoły wschodniochrześcijańskie, czyli prawosławne, prawie w ogóle nie polowały na czarownice. W Anglii, Szkocji, Skandynawii i Genewie procesy czarownic przeprowadzały państwa protestanckie. Hiszpańska Inkwizycja dokonała w sumie egzekucji tylko dwóch czarownic.
6. Król Jakub I bał się czarownic i był odpowiedzialny za ich polowanie i egzekucję
Więcej oskarżonych czarownic zostało straconych w ostatniej dekadzie panowania Elżbiety I (1558-1603) niż za jej następcy, Jakuba I (1603-1625).
Pierwsza ustawa o czarach została uchwalona przez Henryka VIII w 1542 roku i uczyniła wszystkie czary paktowe (w których zawiera się układ z diabłem) lub przyzywanie duchów zbrodnią śmiertelną. Ustawę o czarach z 1604 r. za rządów Jamesa można opisać jako powrót do tego status quo, a nie innowację.
W Szkocji, gdzie rządził jako Jakub VI od 1587 roku, James osobiście interweniował w procesie czarownic z North Berwick w 1590 roku, oskarżonym o próbę zabicia go. Napisał traktat Daemonologie , opublikowany w 1597 roku. Jednak, kiedy król Anglii, Jakub, poświęcił trochę czasu na ujawnianie oszukańczych przypadków opętania przez demony, zamiast odnajdywania i ścigania czarownic.
7. Polowanie na czarownice było tak naprawdę polowaniem na kobiety, ponieważ większość czarownic to kobiety
W Anglii większość oskarżonych stanowiły kobiety. W innych krajach, w tym w niektórych krajach skandynawskich, mężczyźni stanowili nieznaczną większość. Nawet w Anglii pomysł męskiej czarownicy był całkowicie możliwy do zrealizowania. W całej Europie, w latach prześladowań czarownic, za czary stracono około 6000 mężczyzn – od 10 do 15 procent ogółu.
W Anglii większość oskarżycieli i składających pisemne skargi na czarownice stanowiły kobiety.
8. 8 mitów na temat czarownic. Czarownice były naprawdę czcicielami bogini, zielarzami położnymi
W okresie polowań na czarownice nikt nie czcił bogini, a jeśli tak, to nie pozostawiły śladu w zapisach historycznych. Pomimo przekonań prawników, historyków i polityków (m.in. Karl Ernst Jarcke, Franz-Josef Mone, Jules Michelet, Margaret Murray i Heinrich Himmler) nie było „prawdziwego” pogańskiego czarostwa. W nielicznych procesach było trochę pogaństwa.
Pogląd, że oskarżone o czary były położnymi lub zielarzami, a zwłaszcza że były to położne posiadające kobiecą wiedzę, która zagrażała męskiemu autorytetowi, jest mitem. Położne rzadko były oskarżane. Zamiast tego częściej współpracowali z oskarżycielami, aby pomóc im zidentyfikować znaki czarownic. Były to znaki na ciele, które miały wskazywać, że dana osoba była czarownicą (nie mylić ze znakami wydrapanymi lub wyrytymi na budynkach, aby odpędzić czarownice).
Czarownice zawsze stanowiły fascynujący obiekt dociekań historyków i amatorów okultyzmu.