Czarownice z Salem. Procesy czarownic w Salem miały miejsce w kolonialnym Massachusetts między 1692 a 1693 rokiem. Ponad 200 osób zostało oskarżonych o uprawianie czarów – magii diabła – a 20 zostało straconych. Ostatecznie kolonia przyznała, że procesy były pomyłką i zrekompensowała rodzinom skazanych. Od tego czasu historia procesów stała się synonimem paranoi i niesprawiedliwości, a ponad 300 lat później nadal zwodzi popularną wyobraźnię.
Walka w Salem
Kilka wieków temu wielu praktykujących chrześcijan i wyznawców innych religii było głęboko przekonanych, że Diabeł może dać niektórym ludziom znanym jako czarownice moc krzywdzenia innych w zamian za ich lojalność. „Szał na czary” przetaczał się przez Europę od XIII wieku do końca XVII wieku. Dziesiątki tysięcy rzekomych czarownic – głównie kobiet – zostało straconych. Chociaż procesy w Salem rozpoczęły się w momencie, gdy europejski szał kończył się, lokalne okoliczności wyjaśniają ich początek.
W 1689 roku angielscy władcy William i Mary rozpoczęli wojnę z Francją w koloniach amerykańskich. Znana jako wojna króla Williama dla kolonistów, spustoszyła regiony północnych stanów Nowego Jorku, Nowej Szkocji i Quebecu, wysyłając uchodźców do hrabstwa Essex, a konkretnie do wioski Salem w kolonii Massachusetts Bay. (Wioska Salem to dzisiejsze Danvers w stanie Massachusetts
Czarownice z Salem
Przesiedleńcy nadwyrężyli zasoby Salem. Zaostrzyło to istniejącą rywalizację między rodzinami związanymi z bogactwem portu w Salem a tymi, które nadal były uzależnione od rolnictwa. Kontrowersje narosły również wokół wielebnego Samuela Parrisa, który został pierwszym kapłanem wyświęconym w wiosce Salem w 1689 roku. Nie lubiono go ze względu na jego sztywny sposób bycia, nauczania i chciwość. Purytańscy wieśniacy wierzyli, że wszystkie kłótnie są dziełem diabła.
W styczniu 1692 roku córka wielebnego Parrisa Elizabeth, lat 9, i siostrzenica Abigail Williams, lat 11, zaczęły mieć „ataki”. Krzyczały, rzucały przedmiotami, wydawały dziwne dźwięki i wykrzywiały się w dziwnych pozycjach. Miejscowy lekarz obwiniał o to siły nadprzyrodzone. Inna dziewczyna, Ann Putnam, lat 11, przeżyła podobne epizody. 29 lutego, pod naciskiem sędziów Jonathana Corwina i Johna Hathorne’a, dziewczęta obwiniły o to trzy kobiety: Titubę, karaibską niewolnicę Parrisa; Sarah Good, bezdomna żebraczka; i Sarah Osborne, starszą zubożałą kobieta.